|
I Ho ve! ho katastrofo nekredinda,Ke post dek kvin jarcentoj sub Jesuo La katolika mondo estas blinda Por tute senkondiĉa aminstruo! Parolas sacerdotoj al vendalo: Ni pagos la mortigon de la reĝo! Vivantan, ni vin faros kardinalo; Mortintan, vin sanktigos Sankta Seĝo... Monaĥinejoj faris sin bordeloj Kaj katedraloj artekspozicio... En Romo kreskas la faritaj ŝteloj Sub la ŝlosilo de la Eklezio... Jesuo kompatinda kaj mizera, Kokrita de la Sankta Eklezio! Sin montris pli hontema kaj severa La bakanala greka kolegio... Por kio al turmentoj vi obeis Kaj lasis vin krucumi de kreitoj, Se viaj vortoj mutis kaj pereis Sub egoismo, sub karnapetitoj? Sed estas jam, ho Kristo, tempo puŝi La homon abomenan al silento, Ke la homaro jam ne povu fuŝi La veron de la Nova Testamento! II Jam sataj de mensogoj kaj erarojDe papo, episkopo kaj levido, La homoj ne atentis pri tiaroj Kaj turnis sin al pli kristana fido. La tutan kontinenton jam trakuris La vortoj de Lutero kaj Kalvino Kaj ili ne divenis, nek mezuris La povon de la nova disciplino! La novan kredon pastroj ne refutis Per solaj silogismoj skolastikaj: La Reformiton krude persekutis Perversaj sacerdotoj fanatikaj... Kontraste, la novuloj sekvis Kriston: Vundataj, al repago ne aspiris; Murdataj, ne domaĝis la ekziston; Mokataj, per insultoj ne rediris! Simile al kristanoj fruepokaj, En ĉiu tago preĝis reformitoj En boskoj kaj kavernoj diverslokaj, Per diotimaj kaj edifaj ritoj! Sed ve! ilian fidon ne estimis La pastroj jam senkredaj kaj koruptaj, Kaj por oponi ilin Romo krimis Per buŝoj sangavidaj kaj abruptaj... III Ni tamen ne parolu pri aferojKaŝindaj pro ilia abomeno... Sed ne! pri tiaj murdoj kaj suferoj Ni ion ĉerpu el la longa ĉeno ! Instigis jam de longe sankta papo Per cirkuleroj pri ekskomunikoj, Ke l' reĝo franca per tre granda frapo La povon venku de la malamikoj. La reĝo havis tamen konscience Pli da skrupuloj, ol la papo roma... Sed la insisto igis lin potence Aspiri al la masakrado homa. En la Bartolomea festevento Rompiĝis ĉiaj digoj de malamoj: Murdita estis la novkreda gento Per glavoj, per muskedoj kaj per flamoj... Ni boru nun la dikan tempovandon Kaj venu al la urbo sangavida. Sed zorgu pri la paŝoj: vian plandon Makulis jam la sango disverŝita! Kaj tie... ne rigardu! Tigra pastro Infanon sub pied' amas-detruas... Sadisma laikulo post pilastro Virinon mortigitan sekse ĝuas... Patrino kompatinda petas larme Indulgon por infano en la brakoj, Sed katoliko aŭdas ŝin malvarme Kaj ilin murdas per rapidaj hakoj. Kaj la korteganinoj senhontemaj Promenas tra la sango senskrupule Kaj inter mokaj sakroj anatemaj Rigardas al kadavroj larĝokule... Ho ve! kvar tagojn daŭris la buĉado De la senkulpaj reformitaj francoj: En ĝi pereis tuta miriado Sen juĝoj, sen apeloj, sen instancoj... Ne pli da korpoj sur la tero putris Post la sekiĝo de diluvinundo... La propran Eternulon persekutis Haladzoj leviĝintaj el la grundo ! Kaj poste, granda Dio! pastroj festis La daton de la pekoj hekatombaj Kaj per defilo procesia atestis La ĝojon pro l' murditoj grandanombraj.. La propran ĝojon ili jam ne kaŝas Post tiuj sangoplenaj epizodoj Kaj ne devias, sed fiere paŝas Sur la kadavroj apud eŝafodoj... La katolikoj kantis kaj hozanis Kaj al ĉielo flugis la animoj, Dum la piedojn sur la grundo banis La sango de multego da viktimoj... IV Sed kial la kuraĝaj kavalirojSin ne defendis de la masakrado ? Ho ve! tielaj buĉoj kaj deliroj Surprize venkis ilin per la spado... Ne nur surprizo, ankaŭ virto faris, Ke ili en defendo ne insistu. Ĉu la Savinto iam ne deklaris: Al viaj malamiko; ne rezistu? V Eterna Dio, kien vi rifuĝisOkaze de la buĉoj kaj insidoj, Ke vi ne vidis? Tuta urbo ruĝis En sango de senkulpaj viaj idoj... Vin, Eternulo, nun la historio Pri venĝo kaj repago petas juste, Ĉar lasis la romana Eklezio La tutan vian veron morti ruste! La Eklezian juron tuj amendu Kaj turnu sin al pastroj via dorso! Kaj venĝu! Al la katolikoj sendu La punon de la pento kaj rimorso! |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>