|
En la printempo migrobirdoj venas Sen timo jam al frostoj kaj tempestoj Kaj la naturo per gastamaj gestoj Al amo kaj feliĉo ilin trenas. De vivo kaj de moviĝemo plenas Voluptaj branĉoj kurbaj sub la nestoj Kaj el la vivodonaj terintestoj Gracilaj floroj ĝermas kaj festenas. Mi same serĉis ŝian korpan ĉarmon Kaj ŝi en mia brusto donis varmon Al la ŝrumpinta kaj mortinta koro! Sed ve! la vintro... ŝi kaj ili fuĝis... Sed al nenia lando mi rifuĝis, Ĉar ĉie min turmentus la memoro! |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>