|
Simile al rimorso, eterne sieĝanta Animon de krimulo per nigra pentofaro, Tiele min obsedis la voĉo de la maro En ĝia lamentado obstina kaj konstanta. En kontinua ĝemo, en kontinua knaro, Baraktis de la maro la vasta kor' giganta. Proksime, jam tedita de la torturo kanta, Mi volis la konsolon de dormo kaj sonĝaro. Subite... ĉu fantomo? ĉu mia propra mio? Mi sentis vaporecan parolon kaj susuron: -- Poeto, ne blasfemu pri nia elegio! Silentu!... vi perceptas tra niaj plaŭdaj tonoj La lastan aman kison, la lastan aman ĵuron De tiuj, kies koroj pereis en la dronoj... |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>