Enkomputiligis Don HARLOW
Ĉi tiu jar' ne estis ordinara, je zorgoj plenis ĝi kaj energi', jen temas pri la kvardek sepa jaro, -- fariĝis tiam ja studentoj ni. Aŭtuno ĝojoplena, sed severa -- nun ĉio kvazaŭ dronis en forges': la spekulantoj sur bazar' liveris diversajn varojn por tre alta prez'. Minace oni flustris pri pereo, ke por pendig' sufiĉos la branĉar' ... Tra l' fend' fenestra en la prelegejon libere flugis ventoj de la mar'. Dum la preleg' samtakte koroj batis, komune ĝojis ni pri ĉiu nov', la vestkolumo niajn kolojn gratis, ĝi estis ja el postmilita ŝtof'. Jen nia voj'. Estonton ĝi aspiris, apudis dume amo kaj koler', sed hele la estonto por ni brilis, ombrigi ĝin ne povis eĉ sufer'. |