Enkomputiligis Don HARLOW |
Jen fruktoj, floroj, branĉoj kaj folioj kaj ankaŭ Kor' mia, kiu batas por sola vi, sen lac'. Ne ŝiru ĝin humilan per viaj manoj blankaj Kaj al l' okuloj belaj agrablu la donac'. Mi venas, tutkovrita ankoraŭ de rosgutoj, Kiujn je l' frunt' frostigas la vento de l' maten'. Nur, ĉe piedoj viaj mi revu pri l' minutoj Karaj, kiuj abundos je refreŝiga ben'. Sur vian junan bruston ruliĝu mia kapo, Kie de l' lastaj kisoj ankoraŭ eĥas bru'; Ĝin lasu kvietiĝi de l' bona ŝtormofrapo, Kaj mi nur iom dormu, ĉar vi ripozas plu. (5) . |
("Romancoj..." Akvareloj, l.)