Enkomputiligis Don HARLOW |
Lastan orfolion de acero al fenesrovitro gluis vent'. Jen ornamo lasta de l' somero min salutas tra l' nebul-silent'. Kaj mi ree devas iri tien, kie restis revoj de l' anim'. Mi atendas febre, emocie, ĉar esperas ekrenkonti vin. Kaj mi ree devas iri tien, kie rememorojn vekas ĉiu voj'. Mutas parko. Pluvas orfolie sur lageton... Benkoj nun -- sen ĝoj'. Ĉu feliĉo nia -- trompo nura? Aŭ ĉu tamen laŭ ordon' de vi al fenestro dum ĉi tag' nebula algluiĝis la acerfoli'? |