Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
GRASNUK, la respektinda porko, sin rulis sen zorgo en la koto bonodora, kaj al sia trup' fervora da adeptoj sentencis pri la poezio kaj ĝiaj receptoj. "La belon mi ĉiam amis," li proklamis. "Oni nomu min laŭvole sibarito pro jena cito: sed rave bela estas mergo en la aroma sterko. La suno estas bela, nepre, kiam ĝi eble sur mia dorso varmas. Oni diras eĉ, ke ĉarmas, se la povra lunradio grizas -- min tamen tia opinio surprizas! Ja, se mi nokte sidas ekstere, ĉi lunon mi apenaŭ vidas, vere! Kaj pri la "steloj"... kion diri? Nu, mi simple devas miri, kiam oni parolas tiel abstrakte pri io, kio ne ekzistas fakte! Ĝu iu povas vidi tiujn stelojn -- fabelojn?? La poezia belo estu vero, sed ne kimero de la febranta fantazio! Bela, ekzemple, estas la lilio: Laŭrakonte ĝi simbolas senkulpon, kaj cetere ĝian bulbon mi manĝas volonte. Sed la rozo! Mi diras sen pozo, ke tiuj nur hipokritas, kiuj ĝin citas por la estetiko. Ĉu do belas la histriko, kiu kuras sub mian ventron, pikante mian molan korpocentron? Do al fornoj la rozo kaj ĝiaj akraj dornoj, kiuj la langon pikaĉas, se mi ĝin maĉas. Ne, for el nia poezio tiu ĉi blaga iluzio! Ni iru nur la vojon de la belo al plej alta, plej alta nivelo!" Kaj, dum admire jesis la skolanoj, GRASNUK la nazon kaŝis en la branoj. |
