Enkomputiligis Don HARLOW |
Dediĉita al N. N. |
Jen staras aŭtuna betulo en melankolio, glitadas al ter' kun susuro foli' post folio. Ĝi staras en pozo senmova kaj larmas sen ĉeso, ĝin plu eĉ konsoli ne povas la suna kareso. Sed jen orkoloras apude betulo pli ĝoja, foliojn disŝutas ĝi lude al koto survoja. Ĝi semas, disĵetas malŝpare, sen ĉes' ormonerojn, la flavaj folioj grandare ekkovras la teron. Ĝi sian ornamon fordonas sen plend', sen lamento. Ĝi vanan bedaŭron ne konas, nek vanan turmenton. Ĝi scias: printempo revenos, ekfloros amentoj, disflugos orflava poleno, portata de l' vento. Ĝi ree ekverdos, ekpompos en rob' orkolora, kaj ĝian vivforton ne rompos eĉ vintro rigora. Ne vane ĉi tiu betulo verdadis kaj flavis, pri iu sekret' de l' naturo ĝi sciojn ekhavis. Ekkonis ĝi vivosekreton: ĝi eble ne veos, eĉ kiam la blanka trunketo falante pereos. |