Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Sur ĉi insulo viv' subiras lante. Dum longaj posttagmezoj morna vento apud la mar' susura, agitante al mi la robon kun indiferento, miajn memorojn frotas, kaj atestas: Morto, morto, morto... Mort' ne estas. Edzin' trifoja, nokt-frandinto rava, kiu la nunon taksis solvalora, venas al tio ĉi: flutado meva, paseo vana kaj futuro plora; virin' malplena palas kiel spirito, al kiu mankas sang' de oferito. Kaj mi konstatas en ĉi loko kruda, kie la karno putros sub la rosoj fremdaj kaj fridaj, ke la vivo tuta -- kisoj parfumfrenezaj, vino, rozoj -- ĉiam malplena estis, kaj izola... Monda reĝin' kadavris ĉiam sola. Plej sola dum duopoj, sed mi celis mian feliĉon, kie mi nur povis; kien sopiro stranga ĉiam pelis, des pli serĉadis mi, ju pli mi trovis nur malfeliĉon en la ĝojoj amaj. Ĉiam surprizis min embuskoj samaj. Tiu estis alia mi -- nur fablo aŭdita iam en fremdula revo. Kion signifas Rom'? Ja nuda sablo, rokoj, krudmana vent', krianta mevo, dum mia korpo velkas, apatia, kaj Romo estas febro fantazia. Ne plu la nuno gravas. Nun la tempo estas eterna, sen komenc', sen fino, kaj mia juna karno pro la trompo kaj troa martelado de l' destino ne ardas plu, ne plu al ĝoj' incitas. Kaj morto mortvivantan min evitas... |
