Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Knaro; ĝemo; ĉuf! anhelo; Kaj la monstro jam ekmovas grincajn radojn sur ferrelo; bove trenas; pene blovas. Karambolis la vagonoj; tamen nun, pro la akcelo, glitas ili de l' peronoj kuplostreĉe, kaj l' orelo kutimiĝas al klakadoj de sininterrompaj radoj. Pli rapide radoj klakas; nun regulan ritmon batas: pli rapide, pli impete, febraurĝe, malkviete Pli kaj pli haste pelas sin draste preter uzinoj, domoj kaj minoj; preter urblimoj en la kamparon, kaj la relparon glutas avide; kaj intermite krevas subite plaĉa enuo de l' ritmofluo, (pro nuna iro sur fera pontego nur) poste denove, fajfilo-blove, kuras ni rekte, ritmokorekte , pluen sinpele, ĉiam akcele: akcele ĝis pro fulma ir' premas senspir' , streĉo de kriz'. Kiel kord', tiel tim': troa tord' rompas ĝin. Sed jen: nun sen paŭzet', hezit', kun glit' raket' sub streĉ', rapid' (kaj eĉ trepid') sin pelas, akcelas ĝis la tim' iĝas jam nur kutim', kaj tamtam' en la rado ritme batas;~ do, l' batado lante trotas, kaj dormemo zume regas; urĝekstremo inertigas: dormehaste lulrapide, pensomastre kaj inside ĝi narkotas, nin hipnotas ĝis stuporo, kaj langvoro; dorme logas, kaj mensogas senmovecon, malaktivon -- ĝis abrupta brems.o rompas letargion; malakcelo ree skuas la konscion pri la valido de la rapido. Sed jam pli lante, proksimiĝante urbon, ni kuras. Radoj tamburas malpli freneze, ĉiam pli peze, (kvankam vapor' aŭ fumo ankoraŭ preterfenestras, kaj per sinuo, densa girfluo, viglon atestas). Radoj sur la komutiloj tintas, klakas, kriĉas: reloj, kiel harpokordoj, kun-kaj-dis-plektiĝas. Jen kamentuboj sin levas, kaj jam uzin' jen sentinelas antaŭ urbega bru'; kontraŭ ĉiela blu' fulge ribelas. Domvicoj nun ĉirkaŭas nin sugeste pri vojaĝofin'. Pende ŝvebas fumombrelo pro la daŭra malakcelo, kaj ŝiriĝas en ĉifonojn. Stacidomo jam aperas, nun atingas ni peronojn, lante tiujn glitpreteras. Bremsoj grincas; kaj kunpuŝas la vagonojn ek-resalto kiam bufroj bufrojn tuŝas. Fina ĝemo; knaro; halto. |
