Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Ho Vi, laŭ kiu ajn formulo: Satan', Hufmoŝto aŭ Kornulo, kiu subvolbe, kun sulfuro en arda trogo, duŝas povrulojn per torturo de l' ŝpruca brogo! Tortuĉjo, aŭdu min bonvole, kaj lasu ĉi damnitojn mole; ĉar vere, ne tro sprit-petole vi ja diablas: nin, povrajn vermojn, brogi bole, ĝis kriĉoj salvas! Potenca vi kaj vaste fama, kaj sur la mond' migrul' ĉiama: ĉar kvankam hejmas vi en flama kav' katakomba, atesto pruvas vin nek lama nek malaplomba! Jen, muĝas vi en rab' leone, jen, truojn gvatas vi spione, jen, templojn taŭzas vi ciklone aŭ grenon pestas; jen en la homa kor' kokone vi raŭpe nestas! Mi aŭdis la avinjon diri: En morna val' vi amas iri aŭ en kastelruinoj giri sub nokt-okulo, kaj la vojantojn panik-ŝiri per ĝem-ululo. Kiam avin', kun pia brusto, diris la preĝojn je l' krepusko, sub kampa mur' vi en embusko murmuris vibre, aŭ blove tra sambuk-arbusto susuris sible. Mi mem, dum blova nokto vintra, al lago estis alvaginta. Subite vi ĉe l' lumo cindra vin manifestis. Kanfasko bruis, movis sin, tra l' aero gestis! Al mi la klabo tremis klake, la haroj disstariĝis sage! Tuj kun fantoma kri' vi kvake leviĝis skue, kaj anas-forme vi zigzage forflugis brue. Kun gnomoj, aĉulinoj velkaj, vi rajdas tra la stepoj keltaj vi rajdas tra la stepoj keltaj kaj, en tombaro, ritas kun elfositoj sterkaj en solidaro! La kampulinon vi mistraktas: ĉe l' buterilo ŝi baraktas, dum la buteron vi ekstraktas per ruza movo; kaj la bovinjo tuj senlaktas kvazaŭ virbovo! Kaj sur teksiloj nod-implikan faraĉas vi, kaŭzante strikon. Gajulo falas en tragikon -- de senkonsilo, ĉar ne valoras jam pedikon la hejm-teksilo! Kiam la neĝoj ekdegelas kaj la glacioj splite velas, la niksoj al vadejo celas laŭ via vorto kaj homojn logas kaj liveras al frida morto! Sur stepo viaj sparkaj kuloj iĝas fatal' por ebriuloj. Ĉi petolistoj per misbruloj loge friponas, ĝis en la marĉon trans okuloj oni fordronas! Se framasona rond' mis-kulte levas per ritoj vin tumulte, tuj nepre kok' aŭ kat' okulte per buĉo mortas. Se ne, novicon vi sepulte inferen portas! Pra longe, en edena valo, kiam l' unua homa paro trinkis beate ĉe l' pokalo de amo pura, kuŝis florbede sub opalo de l' volb' lazura -- Vi, ruza, rigloŝova hundo, enŝtelis vin en iu lundo kaj trompis Homon (do al fundo vi falis juste!), kaj sekve plago kaj inundo nin trafis bruske! Ĉu vi memoras pri la tago, kiam vi levis vin kun grako en fuma haŭt' kaj fulga jako ĉe vojo-kruco, kaj mokis per malica blago pri l' vir' de Uco? Kaj kiel vi lin kaptis krampe, lin sendomigis, batis kampe, kaj lin ulceris korpe, gambe, kun brog-vezikoj; dum la edzin' lin tedis lange per vortopikoj! Sed, tuton de la viv' malbela, kun kapta ruz', insid' ribela, de kiam glavo Mikalea vin trafis ventre -- lingvo nek skota nek gaela kapablus pentri! Nun, Hufĉjo, vi pensetas, ĉu ne, jen bardo drinkas, blagas june, sed baldaŭ falos oportune kaj vi lin rabos. Sed hop! li saltos, kaj fortune li plu eskapos! Sed jam adiaŭ, Luĉjo mia. Ho, se vin kaptus pento pia! Eble indulgo -- mi ne scias -- ankoraŭ daŭras: Mi ja, pro tiu kavo fia, eĉ vin bedaŭras! |
