Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Mi solas dum sunas nigre, droninta en la malridon. Mi perdis la memkonfidon, kaj vadas, sencele, migre. Turmentoj min ŝiras tigre kaj strebas la mortan fridon. Mi solas, dum sunas nigre. droninta en la malridon. Vesperas en mi verdigre. Mi timas la volperfidon, la bruon, la blekan stridon de l' pensoj, kaj morne, pigre, mi solas, dum sunas nigre. * * *Insidaj dolorkaresojmin pinĉas internabruste, dum mia vivardo ruste malviglas pro malsukcesoj. Kaj min pro pasiekscesoj silento ĉirkaŭas kruste. Insidaj dolorkaresoj min pinĉas internabruste. Obsedoj pri fuĝpromesoj flugfalas sur min lokuste. Sed kial min premas ĝuste sensencaj ĝuinteresoj, insidaj dolorkaresoj? * * *Ĥore ŝtormas kirloventoj,pensoblovoj, memriproĉoj. Mi baraktas en diboĉoj da duone sonĝaj tentoj. Karmemoraj korturmentoj ŝiras min per dornokroĉoj. Ĥore ŝtormas kirloventoj, pensoblovoj, memriproĉoj. Min ciklone skuas centoj da deziroj al revsorĉoj. Eĥas en mi akraj voĉoj, plendaj pentoj, timosentoj. Ĥore ŝtormas kirloventoj. * * *Aĥ! mi trafu tuj en morton,kian ajn! ja plenegale! Streĉsuferoj bakĥanale tretas tiun revaborton. Kiu ŝanĝus mian sorton, dum mi vagas ĉi-ĝangale? Aĥ! mi trafu tuj en morton, kian ajn! ja plenegale! Mi avidas unu vorton mildamoran ideale, kiu kantus najtingale verŝus en mi dolĉon, forton. Aĥ! mi trafu tuj en morton! * * *Elfunde de l' koromi tremas kaj timas. La vivo ja ŝlimas. Oj! streĉa doloro! En nokton, sen horo, sen fino, mi ŝimas. Elfunde de l' koro mi tremas kaj timas. Ho! prema stuporo! Mortŝajno proksimas. Min aĉe deprimas ĉi tiu angoro elfunde de l' koro. * * *La kialoj, dum mi tremas,litanias agonie. La fatalo ironie ĉiofuŝon ĉiam temas. La streĉiĝo jam ekstremas ... Nuboj ŝvebas enkranie. La kialoj, dum mi tremas, litanias agonie. Mi amaras, malagemas, plendas nun misharmonie. Vento fermas pordon, ie ... Senkonsole rekviemas la kialoj, dum mi tremas. * * *Inerta mi restas,kaj paca! ĉu vere? Ekpluvas ekstere. Tre laca mi estas. Nenie tempestas. Sen ci, ĉi-vespere, inerta mi restas, kaj paca! ĉu vere? Neniel mi gestas al ci, amespere. Ci pasas pretere, mi eĉ ne protestas, inerta mi restas ... * * *Nul vorton plu!Mi restu sola! Fu! dir' konsola nur estas bru'. Jam ĝuenu' sur min senvola! Nul vorton plu! Mi restu sola! La dormoblu' en lok' izola min lulu, pro la tutkorpa sku'! Nul vorton plu! |
(Majo 1958).
