Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Trovinte la Simbolon, ekbrilan torĉon, kiu streĉis kolon tra breĉo okuluja, interna suno inter krampoj sangaj, demandis mi; ja kiaj agoj dormas en mia grundo, kvazaŭ semoj strangaj trans prenatingo? Kaj kielaj vortoj senbazajn turojn krabirante formas? Kaj sangaŭroro ĵetis radireton en subkonscian vaston, trans konkreton. Malantaŭ muro fora atendis mi kun turmentado kora, sufokis vejnajn kriojn; aŭskultis sonorilojn tra tenebro kristali kupre: estis ruĝa voko flirtanta panse ĉirkaŭ mia febro post rigla pordo. Vitron tulo maskis, vaporo kordevena, karna floko giganta, kiu kreskis, fine fluis -- rivere suben, larmojn rendevuis. El mia kaŝoloko ekvidis mi spektaklon de provoko, fiugilrompitan sunon trakuri arde super la tegmento, eskapi rande mian fumotubon kaj fali maron kvazaŭ kontinento brulanta tute, -- kaj mi kaŝobservis por vidi sole vastan vapornubon; kaj poste ŝvebas ombroj larĝavostaj tirane solaj super kampoj frostaj. Malfortas mia sango, atingas ne profundon, bumerango: ĝi, kaj fluas reen. Okaze tamen nervoj fundon sondas, sentemaj nervoj, kiuj vibras inter mi kaj alia, sentoj kristalondas ĝis korsanktejo. Estas tre silente, kaj via voĉo et-atingas min kerube kvazaŭ efemera blovo sur nokta maro preter viv' kaj movo. Sur mensa Gibraltaro enua estas mia gardostaro, soleca luno verdas. La grizaj akvoj kontraŭ lumo fermas salivan buŝon kaj rifuzas brilon, tra mia esto malakutoj vermas, seneĥaj puŝoj. Ŝtelaj ĉirkaŭpaŝoj de vilaj hordoj gestas asimilon. Nuanco falva sur retino palas simile morton, kiu ĝin rivalas. Tra filigranaj puntoj de sombraj tagoj papiliaj buntoj agitas sian fuĝon, serĉante braĝojn de falinta suno, tra ventumataj ruboj de memoroj renkonte bluan pluvon de l' aŭtuno eterne fora. Molas sur flugiloj vesperaj larmoj de silentaj horoj; fluetas flekse sur fenestro mia arĝento viva, ŝirmo ĵaluzia. |
