Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
| 1 |
|
Virginaj korpoj, mildaj al niaj lantaj amoj, ombraj valetoj, pintoj fieraj, glataj plaĝoj, perdita paradizo de niaj printempaĝoj, por ni ĉu vi jam estas forfermitaj sezamoj? |
| 2 |
Ŝvebas leĝera la or' -- ludo suna -- en delikata l' aer' fru-aŭtuna. Flavo kaj grizo kaj ruĝ', fajnaj farboj, lukse eksplodas fajriĝ' tra la arboj. Blankoj ĉe l' lago. Agord' lumovibra. Ĉie al mia rigard' ekvilibra ĝojon elvokas alkur' de l' aŭtuno, ĉar en mi pulsas je l' kor' ĉiam juno. |
| 3 |
|
Tuta tenero kaj mildec', el granda amo eta pec' -- ho sonĝita! Ĉe strat' tintanta de l' ŝuet', ludevitema siluet' -- ho dubata! Tremo kaj febro kaj deŝir' sub akraj klingoj de l' dezir' -- ho svenonta! |
| 4 |
|
En duonnokt' de febraj sensperturboj fantomas viaj kurboj. Tra sonĝvual' aŭdiĝas la susuroj de viaj silkaj kruroj. Kaj splenonubon viaj etaj ŝuoj boras per lumaj truoj. |
| 5 |
|
Tri etaj plumoj malpezaj en la spaco -- pafita bird'. Du etaj plumoj sur via felta ĉapo kisita rid'. Unu eta plumo ĉe mia inkovazo -- trafita rim'. |
| 6 |
|
Kloŝ' en marprofund'. Kaŭre sur la grund' skrapas en angor' mi iom da or' por Vi, ĉi-supre rida, ho Ŝaŭmnaskita! |
| 7 |
|
Sub la severa verda volbo, kie neniu kantas bird', iras en muta memabsorbo mia Sopir' kaj via Bild'. Kaj la Sopir' humile plendas pri la sufero de soliĝ', de kiel longe li atendas kaj revas al kara feliĉ'. Sed via Bild', iel lontana en la silenta ŝveba lum' apude plu paŝetas, vana al lia kiso kaj brakum' ... |
| 8 |
|
Oktobraj poploj laŭ la bordoj lasas de supre, orgojlaj, sian longan ombron ondiĝi suple, ondiĝi kiel la hartufoj de ia niksina trupo, se vagas altaj flustroj, eĥ' malproksima reelvokante el la nimbo de ŝiaj blondoj la nudan korpon, kies himno trans la jarlongoj retenas min ĉe l' ludo supla de briloj okraj kaj bluaj klaroj alge sub la poploj oktobraj ... |
| 9 |
|
Aĥ kiel ruĝa, kiel brua ĉi kompatinda urĝa kor' La krepusko muskoŝua gvidas jam la tagon for. Ĉu pulsi ĝojon kaj amaron kaj sange ĉiam nutri senton? Unu pom' en la herbaron, unu vort' en la silenton. Ha penu plu, eĉ senkonsole, en strebo al iriza bel'! Vangon tuŝas mano mole. Tremo de l' unua stel'. |
| 10 |
|
Min ravas plu de l' homa komedi' la naivo; la rozoj kaj la roboj mian dediĉon gardas; kaj du revemaj lipoj ankoraŭ por mi nardas ... Ho Di', min prenu, antaŭ ol tedus min la vivo! |
