Enkomputiligis Don HARLOW |
Mi sentas min kronata per stela lumo kaj dorna kratago, dum iras mi en promenado kune kun vi, infano mia. Virinoj turnas sin por min rigardi, kvazaŭ komencus mia krono ardi: eble ĝi estas flama ĝojoplekto, aŭ en mia okul' brilas reflekto de la viaj vidintaj paradizon: ĝia profund' enfermas anĝel-fugilojn kaj dian rideton: rideton de Madonoj, en kies brakoj la Infano nestas; benata estas mi inter virinoj, kaj vi benata mia frukto estas. |