Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
La vagonaro haltis en kamparo; kaj rev-invite, el kupe' apuda, malĝoja venas kanto montarana, mistere florumantan la silenton de l' nokta halt' sur nekonataj reloj. Montara kanto, voĉo de altecoj, ho alportanto de memoroj puraj ... Vespera sereneco en kabanoj sub rokoj neĝo- kaj glaci- kovritaj ... Restado alte super la valaro malsupre divenebla tra l' vaporoj, sed ne sentebla jam; silentigata, jam forigata kun klaĉado sia, kun sia vane-cela laciĝado, kun sia angorado koro-prema ... Ho sun-subira libereco plena de l' tera pezo, de la teraj pensoj ... Ho kantoj, montar-kantoj de l' kabanoj "nenio" ĉarma tra la neĝ-kolosoj, mirakla ponto inter hom' kaj Dio ... Aĥ jen, la vagonaro ekveturas, la rado-bruo rompas la miraklon, la ritma ferumado ĉion maĉas, la nokto glutas mian memoradon. |
