Enkomputiligis Don HARLOW |
Tra multaj vivoj, tra multaj avataroj post viaj paŝoj mi sekvas ombrovoje; eternaj ĵuroj, eternaj amdeklaroj el mia brusto eliris ĉiufoje ... Ni estis ŝtonoj: el neĝokapa monto la fluoj paŝis sur du apudaj rokoj kaj la impeto de la lavanga fonto nin sole tiris al pli proksimaj lokoj ... Ni estis arboj: en samĝardena tero, du altaj trunkoj en la ĉielon rektis kaj niaj kapoj, pro vento en vespero, en amsusuroj la branĉojn interplektis ... Ni estis bestoj: jen du gazeloj haltis en arbodenso post svelta kapriolo kaj lekintence, pasie mi eksaltis al gazelina silkeca via kolo ... Ni estas homoj: delonga aminstinkto al via flanko min puŝas amotire kaj miaj lipoj sur via mamopinto sin kupogluas volupte kaj delire ... |