Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
XIII. i. Mi trafis ŝin ĉe la Nigra Bovo(La Nigra Bovo el Norvegujo), Se mi bone memoras, en Lejt-strato, Malsupre ĉe la angulo kontraŭ La Amuzejo kaj Monstraĵa Muzeo, La Hundvizaĝulo, Truo de l' Moneristoj Kaj simile. Mi forgesas ŝian nomon, kaj kromnomon cetere -- Eble ĝi estis Dejrdre, Arjadne, Kaliope, Gabi, Ĵaketa, Katerina, Sandra, Aŭ io; ekzotika, atendeble. Peceto de tio, Kion niaj patroj plej maltaŭge Sed romantike nomis "Lanugo". Hej, homoj! Ne multe Lanugaj Estas la putinoj de l' Fumurbo! Duraj kiel ŝtono, la sama ŝtono, El kiu konstruiĝis la nevenkebla urbo, En kiu ili putras, Svarmante Sur la aleoj kaj vojoj, skvaroj Kaj korsoj publikaj -- La belulinoj! -- Sed al la historio. ii. Simie malsobra, mi, la poeta okuloEn bela frenezo ruliĝanta, Ebria kiel fiŝo kun sep vostoj, Purpura kiel Nero je rumo kaj biero, (Io! Io! Iakĥe! Iakĥe. Io!) -- Sep noktojn kaj sep tagojn (Modera orgio finfine, Tre biblia, efektive) La Poeto faris feston (Je tiu preciza fojo, Pri kiu ni nun rakontas Jen en l' arkivo por la profito De estontaj eventualaj kronikistoj) Kun diversaj amikoj tra la dezerto De tavernoj kaj baloj, bordeloj liaj domoj de firenkontiĝo En la antikva ĉefurbo. -- Ha, ŝi estis bela bovineto! Ĉiun moneron mian ŝi forprenis, Glutis la tutekompletan tuton, Laŭ la kutimo, konvena Kaj kongrua kaj korekta, Taŭga kaj laŭ la celo, Drinkante mem por atingi min, Kiu jam sep tagojn anticipis ŝin -- Pri kiu situacio Oni ne malmulte fanfaronis siatempe Ie kaj tie en la metropolo -- Kaj mi mem drinkante por resobriĝi Pro kaŭzoj tro memevidentaj, Ke ili bezonu priskribon, Klarigon, Aŭ alion. Nu, ne longe daŭras tiu ludo Kaj venis fine la horo, Kiam la Tasportanto rifuzis Doni pli da trinkaĵoj -- Krude, mi memoras, kaj laŭ maniero Al kiu mi ne kutimiĝis, Ne konvena al mia nobla spirito, Maniero netaŭga, nekorekta Por l' alparolo aŭ konversacio Kun Bardo kaj Poeto, Des malpli kun Magister Artium, -- Kiun rangon kaj situacion mi havas Sekve de kaj rezulte pro Senĉesa kaj obstinega Aplikiĝo al la botelo Dum periodo ne pli longa ol Kvar jaroj kaj ses monatoj (La lastaj estis hiato aŭ cezuro Kun la celo de ekziligo Aŭ aldomigo "ĉe mia kampara bieno"): Ĉio ĉi estis sufiĉe klarigata Al la Tasportanto tiuokaze -- Dio mia, kia kverelego! Oni supozus la homon ofendifa Profunde, plej mortige Kaj ĝis la koro. Jes, kaj mi nomis lin Ganimedo, Pro kiu alparolo aŭ kromnomo Li koleriĝis. "Kuru, Ganimedo!", mi diris, "Alportu kalikojn!" (Aŭ eble temis pri litroj) -- Sed mi devias. Rumo estis, mi jam memoras, rumo la trinkaĵo, Rumo kaj barela biero. -- Harakiri, efektive! iii. -- Ha, ŝi estis bela bovineto!Deksesjara, eble deksepjara, ne pli, La patrino kune, comme il faut Pour les jeunes filles bien élevées. Drinkanta kiel balenaĉo, cetere! Mametoj rondaj kaj rigidaj kaj plenaj Kiel dolĉa Pomona en la oranĝhorto, La kruroj estis longaj, sed ne tro, kaj grasetaj, Knabinaj kruroj, Kun la dimensioj de Venuso -- Dekokcola femuro de kokso ĝis genuo, Dekokcola suro de genuo ĝis maleolo Kio estas la vera perfekteco kalkulita De la Antikvuloj post necesa konsidero De tio kaj alio, La veraj dimensioj De la Venuso de Mediĉi, La Afrodita Anadjomena Kaj ĉiuj diinoj de granda antikveco -- Tiaj estis la kruroj kaj femuroj De Sandra la bovineto de l' malnova Nigra Bovo. Ŝiaj okuloj, kompreneble, senesprimaj, Senemociaj kiel ŝtonoj, kiel la pecoj De glaŭka vitraĵo troveblaj apudmare, -- Nostalgio! Ha, dolĉaj bedaŭroj! -- Ŝia koloro estis tiu de deksesjaro, La haŭto blanka kiel ĉasto de Diana En tiuj fikvartalaj naŭzaj malpuroj. Sonu alarmo, sonu la tamburoj! Balkluda-haloj sonoriĝu de festado! La Princo manĝos ĉe Sankta Kruco ĉivespere! iv. Kamentuboj de la fuma urboEtendiĝas sube, kaj ĉirkaŭe Ĉie, kien la rigard' atingas, La flavaj kvadratoj de fenestroj Lumigitaj de po nuda flava stelo Palpebrumantaj, eks, jam lum' denove, Lum', mallum' kaj lum' denove Dum la plenplena foir' prosperas, La tuta urbo faras, Ĉiuj lumoj ek-kaj-eks Ek kaj eks kaj ek denove En la duĉambraj, La unuĉambraj domoj, Montoj kaj deklivoj De l' apikaj landklifegoj, Tutaj etaĝodomoj, distriktoj kaj graflandoj, Reĝlandoj kaj kompetentoj, Kontinentoj kaj imperioj Tute transdonitaj Al la ludado! Eh, homoj, kia multa koito! Ombro de Knox, la sekskuniĝado! Mia bela Edinburgo, Maljuna Friponujo! Sur la dorso sep noktojn en ĉiu semajno, Per la pugoŝvito panon perlaborante. -- Kaj arĝenta ĉasto de Diana Moviĝis super la kamentuboj fumaj, Konstruante fean urbon el gagato kaj eburo, Kio estas nur nigriĝinfa ŝtono, Kie Bothwell rajdis kaj Huntly Kaj bela Montrose kaj la ceteraj Kun silkaj sinjorinoj al la tombo. -- La hufoj fajreris arĝente je la vojo! Kaj mi mem karmezinvestita! v. Jen Sandra dormanta, kiel cervin' pafitaEn noktmeza arbaro, etaj mamoj Kiel lunetoj, lunpomoj rikoltitaj Ĉe la Insuloj de Juneco, Ŝiaj junaj rektaj membroj: Paradiza arĥipelago Havanta diversajn golfojn, lagunojn, Ebenaĵojn, strandojn kaj markolojn, Insulojn, stretojn, duoninsulojn, Kie komercistoj, navigistoj, Odiseaj vaguloj, regantoj, Ribelintoj kaj kapitanoj, Kaj tiaj fremdaj homoj facile utiligus Malkarajn buntajn ŝtofojn kaj globetojn, Strasojn, draton kaj briletajn najlojn Kaj tiaspecan senvaloraĵon Je justa kaj ĝusta repago Kontraŭ ĉiuj miraĵoj de la sudaj maroj . Lirlantaj en viaj profunde perditaj golfetoj, -- Mia Helena, dolĉa kiel pomvino, Kiu prikakis la liton pro ekstazo! Ah, belle nostalgie de la boue! -- Sandra, princin' amata de volupta nokto, Kiu zonis la fiŝplenajn marojn De Lejto ĝis Honolulu, Estrino de la blanka luno Kitereja, Prenu nun ĉi poetan tributon! Senmorteco kronos vian kapon je laŭro, Magnolio, rosmareno, ruto! Vi, kiu starigis neniujn demandojn, Demandis min pri nenio, Akceptis min kaj bonvenigis min Gasto de la domo, ne malpli; Prenis ĉion doneblan (Kaj tio estis bagatelo), Donis kion vi ne perdis -- Belan kaj sekretan azilon Kaj korpan kontentigon Kaj molan konsoladon! O Manon! Margarita! Kamila! Kaj eble sifilison -- Eh, do! |
Io! Iakĥe! Krio de la Bakko-festoj (Hura, Bakko!)
Mogister Artium (laŭvorte: Majstro pri Artoj) universitata titolo, origine rajtiganta instruadi en la Universitato.
Comme il faut ... "Kiel decas pri la bone edukitaj fraŭlinoj."
stretoj: probable ĉi tie "mallarĝa pasejo inter du maroj" (angle Straits).
Ah, belle ... "Ha, bela nostalgio de la koto!"
O Manon ... Evidente Manona Lescout, la heroino de pastro Prevost, en la romano esperanten tradukita de Dro Vallienne.
(N. de la R.)
