Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Thalatta, thalatta! Saluton al vi, eterna maro! Saluton al vi centmilfoje el koro jubila, kiel vin iam salutis dekmil koroj grekaj, malfeliĉvenkintaj, patrujnostalgiaj mondfamaj koroj grekaj. Luliĝis la akvoj, luliĝis kaj muĝis, la suno verŝis haste malsupren la rozolumojn ludemajn, la timigitaj mevosvarmoj forflirtis kun laŭta krio, ĉevaloj ekprancis, la ŝildoj ektintis, kaj vaste sonoris triumfsignale: "Thalatta, thalatta!" Saluton al vi, eterna maro! Kiel lingvo patruja vi zumas, kaj kvazaŭ mia j infansonĝoj glimas sur via luliĝa ond-imperio, kaj ree rakontas malnova memoro pri ĉiom da karaj, superbaj ludiloj, pri ĉiom da brilegaj kristnaskdonacoj, pri ĉiom da ruĝaj koralarboj, orfiŝoj, perloj kaj buntaj konkoj, kiujn vi plej sekrete gardas malsupre en la klara kristaldomo. Kiel mi konsumiĝis en fremdo dezerta! Simile al velka floro en lada skatolo de botanikisto kuŝis la koro en mia brusto, kaj ŝajnas, ke mi vintrolonge kuŝis malsane, en malluma ĉambro, kaj nun subite ĝin mi forlasis, kaj kontraŭ mi brilas blindige la smeralda printempo, la sun-revekita, kaj susuras la blankfloraj arboj, kaj la junaj floroj min alrigardas per buntaj, parfumaj okuloj, kaj ĉio odoras kaj zumas kaj spiras kaj ridas, kaj kantas birdetoj en blua ĉielo: "Thalatta, thalatta!" Vi brava koro retiriĝanta! Kiel ofte, kiel amare ofte subpremis vin la nordaj barbarinoj, ili el grandaj, triumfaj okuloj pafis la sagojn bruligajn; per vortoj inside ĝentilaj minacis fendi al mi la bruston; per kojnskribaj leteretoj al mi frakasis la povran, narkotitan cerbon -- vane mi tenis la ŝildon kontraŭ ili, la sagoj siblis, la batoj krakis, kaj mi de l' nordaj barbarinoj estis premita ĝis la maro -- kaj liber-spire mi salutas la maron, la karan, savantan maron, Thalatta, Thalatta! |
