Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Ĵus mi rerenkontis vin, kadavron, bonvestitan kun kravato pompa, samvizaĝan kiel en antaŭaj tempoj, ankoraŭ ridetantan, kun identaj manomovoj kiel en la vivŝargitaj horoj. Sed la estingita cerbo gardis nur imagojn de hodiaŭ kaj de unu-du rustintaj jaroj, plenaj de rubaĵo, per kiu homoj konstruadas siajn tagojn. Tiuj vibraj, fosforeskaj pensoj por elforĝi lumoponton trans la noktabismojn, kiuj ĉirkaŭkuŝas nin, forfuĝis de malantaŭ la okuloj. Amikeco plej intima, steldiskutoj, vagoj de la menso tra la infinito ĝis la limoj de la retenanta karnoĉeno -- ĉio forgesita! Mi salutis, kiel oni adiaŭas la mortintojn, kaj foriris, por lumigi la palajn kandeletojn de l' memoro kontraŭ la tenebroj, kiuj prenis vin. |
| 30-5-1959. |
