Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
Admire koj danke dediĉita
al KOLOMANO KALOCSAY
|
Iam, sub Kristnaska arbo, mi, infano, meditis sola, En silento de la ĉambro, kaj rigardis, kvazaŭ adore, La kandelojn; fluis lumo ora, milda, de tiuj punktoj Brilaj kaj nemoviĝemaj, el la nigra kavo de l' arbo. En la lumo kaj silento, ĉirkaŭ mi la ĉambro fariĝis Neta kaj aparta mondo. Sen suspir', trankvile mi mutis Pro la timo, ke l' silento, solo, mirige klara vido, Forsolviĝos. Tiam, splendajn, mi mondetojn vidis aliajn, Kiuj pendis de la branĉoj: vitrogloboj respegulantaj La lumpunktojn de l' kandeloj, kaj la ĉambron kun la meblar', kaj, Diste kaj senforme etan, min. En tiu momento klara, La multiĝ' en tiuj mondoj ŝajnis al mi nepra, natura. En infana cerbo, tamen, mi serene al mi demandis, Kie estas mi reala: en la ĉambro, aŭ en la globoj. La animo ŝvebis supren, en ekstaz' inter realaĵo Kaj reflekto; kaj eĉ ŝajnis, ke samtempe l' anim' konscias Plurajn min en pluraj mondoj; estis ĉiu mondo diversa: Ruĝa, blua, blanka, verda, kaj la vivon alia montris -- Sama, sed alisignifa. Ekleviĝinte, kvazaŭ sonĝe Fikse mi rigardis globon; tiu ĉambromond' aliiĝis, Forkurbante al senfino; mia vizaĝ-insulo vastis, Kaj envolvis mondon. Baldaŭ, ĝi konsistis nur el okulo, Ĉiovida, komprenema, kiu ŝajne sugestis, ke mi Ŝvebu en min mem. Rivele, mi ekcertis: tie atendas La klarigo pri estado, la senmova silenta centro Je l' ekzisto. Posedeme, miaj fingroj premis avide Tiun universokernon; ĝi kreviĝis, kaj mi rigardis La malplenon. Tuj, senskue, mi refariĝis la infano Sola sub kandela lumo, rekonante la pacan ĉambron Bonvenigan sed, momente, fremdan. Ŝajnis al mi, ke pordo Malaperis, kaj mi staras antaŭ netrairebla muro, Kiu baras min de l' klaro, de l' kompreno serena transe. |
