Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
| 1 |
|---|
|
Suno tra muslino lunas; en la herb' eĉ ne leporo min amike orelumas; akvojn stompas jam vaporo, Fiavas la kronaĵ' folia. Plu hirundoj ne atendis. Ankaŭ en animo mia la fontanoj eksilentis. |
| 2 |
|---|
|
La tago lante pasis, kun siaj zorgo-ronĝoj, koto, sub la piedoj kaj koto en la kor', kaj la silento frosta de l' mondo ... Glitu for, nokta boato sur la oceano de l' sonĝoj! |
| 3 |
|---|
|
Laŭ l' bulvardo vake malreala pasumante sub dekokto da pluvgutoj kaj folioj mortaj, fantazias mi kun dokto, ke sur la asfalton siajn vitrojn rompis la anĝel' de Cocteau, kie verdaj, ruĝaj palpebrumas la okuloj de la nokto. |
| 4 |
|---|
|
Jen frido ĉion fermis en sia blua maso, vertiĝ' da briliantoj, miliono da glimoj ... Unika vivosigno en ĉi steril' sen limoj, ĉe vojorando, home elspiras sterkamaso. |
| 5 |
|---|
|
Arbobranĉoj sin elstreĉas sur la fon' de fajna fum' kvazaŭ algoj sur la grizaj paĝoj de herbar-album'. Moke substreketas suno la paŭteton de ĉiel'. Vento ludas inter pluvo kiel juna spaniel'. |
| 6 |
|---|
|
Ha! tiu sorĉ-arbaro peladis min revkroze, kie el inter palaj filikoj, kun scivolo timema, fean kapon elŝovis kapreolo ... Jam, nur glacikristaloj sur la fenestro, proze. |
| 7 |
|---|
|
Vundita lum' ĉe l' vitro. La mond' skelete tremas. Sed la risortoj ĝemas ĝoje ĉe nia lito. Kaj viaj mamoj levas dupinte la ĉemizon; spitante dian vizon, via naivo evas. Kaj niaj kruroj kuple unu l' alian rajdas, kaj du animoj kajtas en varma bluo supre ... Miraĝ' de la memoro, folioj sub glacio ... Aĥ! ĉu do gravas io krom vi, krom vi, Amoro? |
| 8 |
|---|
|
Falu, ho neĝo, falu en longaj flugoj glitaj sur la rigidon de la dezertaj horizontoj, sur la sordidojn urbajn, niajn sekretajn hontojn, kaj la okulojn vakajn de l' popoloj murditaj! |
| 9 |
|---|
|
Sur la frida ŝlima globo ruliĝas aŭtobus'. Skue pendas ĉi homopo kun nazoflu' kaj tus'. En pejzaĝoj suninundaj ĉe silkviola mar' sin etendas beloj nudaj sub absoluta klar'. |
| 10 |
|---|
|
Solida sonĝ' de frosto, ebon' kaj diamantoj, pura geometrio punktita tra la spacoj, flokoj de l' nebulozoj svarmaj je sun-gigantoj -- ĉu ĉio ĉi, Sinjoro, por kelke da pajacoj? |
