Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
| 1 |
|---|
|
Adiaŭ, bela buŝ' en duonombro buduara! Hel' blua logas min kaj pala voj' kaj herbejsteloj. Ascendas blonda perl' en fru-mildiĝo Februara kun fajna ornebul' ĉe via krono da kasteloj ... Adiaŭ ― ĉu sen re? ― aminde mola bel' Luara! |
| 2 |
|---|
|
Foriras mi, vi min delasas; resonas voj' sub mia paŝ', resonas voĉ' en la orelo: ĉu plendas la pase' en kaŝ'? Sola mi marŝas brakbalance, sen pak' alia ol baston'; kaj se demandos min ĝendarmoj pri la paperoj kaj la mon' ― "En mia kap' mi tenas riĉon da rimoj kaj sentimental', kaj kial havi do pasporton? Viv' mia estas nur kristal'!" Kristala mia kor' reeĥas al tuta bunto de natur', kaj mi ne scias, ĉu mi kantas de ĝojo aŭ de malplezur'. Mi iras for al la libero de sunamantoj en pilgrim'. Foriras mi, kaj ja kunportas vian odoron ĝis l' anim' ... |
| 3 |
|---|
|
Nova sun' la novajn folietojn paŝtelizas per helverda tuŝ'; ĉe l' rigidaj trunko-siluetoj freŝiĝis eĉ muska pluŝ'. Poploj skizas pli subtilan frondon, tremetadas gaje ĵusa ros'; pura, virga ĉiu spros' ― la mondon ĉi-nokte kreis Eros'. La ŝtonetoj sur la pado blankaj, blankaj la nubetoj en la blu'. Dian ĝojon ĝui zorgu ankaŭ: ĉu morgaŭ estos vi plu? |
| 4 |
|---|
|
Haltu ni momente sur ĉi lasta alto: sun' kaj mar' alegras en teogonioj; ultramar-ebriaj tordas sin pinioj ... Nin ĉe l' nuda brusto frapu via ardo, mediteranea, molarmila Marto! |
| 5 |
|---|
|
en la vento spica re via nom ĉe la mar kaprica via fantom via freŝ novica perlo en roz via ŝvelo cica flor de mimoz sur la korso nica Vi sur la kaj sur la voj kornica hantas plu kaj min ho Eŭridica tiras sen fin al la rev delica de via sin |
| 6 |
|---|
|
Verd-ekzalta primaver' inter branĉoj okulumas la driadojn, kaj akver' en kaliko ĉiu lumas. Jam mildiĝis por amlud' la herbej' sub la frakseno; blanka bril' de bela nud' foje flagras ĉe l' baseno. Nin algestas la sezon', ke ni kunjubilu. Ĉu ne, olda estas la kanzon' ― sed ĝi kantas ĉiam june ... |
| 7 |
|---|
|
Aprila Parizio, vin mia kor' sopiras, viajn aleojn longajn kun altaj verdaĵ-arkoj, vian marmorpopolon da nimfoj kaj monarkoj, viajn kanalojn, kie ŝanĝa ĉiel' safiras, kaj la dezertan ĉarmon de viaj mutaj parkoj! |
| 8 |
|---|
|
"Freŝa lumo fluas inter la antikvaj trunkoj, ridetas lagobril'. Vidu! L' oriento rozas kiel miaj ungoj, eksoras jam April'. Sub la nuboj neĝaj kaj la branĉoj verdiĝemaj sonoras mia rid'. Kial do subfali al bedaŭroj vivoĝenaj kaj al jarpeza frid'? Sur herbej' tapiŝe sun' leĝeran helon sternas. Nur aŭdu al kvivit', kiun paravoĉe ĉiu bosko trili lernas: ĉu ne por am-invit'? Lasu jam la mondon tiel iri, kiel iras, kaj zorgu pri neni'. Kiom gravas aĝo? Kion serioz' utilas? Jen la printemp' kaj mi!" |
| 9 |
|---|
|
Ha, la unua brilo de l' junaprila nudo! Ha, la printempa revok'! La fearoma blovo kun flokoj de lanugo! Bruste, ĉi eta sufok'! Tulipojn kaj knabinojn rivelas adorindaj rave pudora disvolv'. Jam pri la temp-urĝado admonas pepoj fringaj: baldaŭ ni sinkos al polv'. Por siaj amoj Umar postulis ŝafrostaĵon, bulkon kaj kruĉon da vin'. Al mi sufiĉos, ke vi malfermu la korsaĵon: satos mi nur de la vid'. |
| 10 |
|---|
|
Trile vibra gaj' ho Majo, plej muzika hor' de la jaro! kien sorĉe plu min tiras l' arĉo de via violon'? Jen Danub' tra l' verda pusto, sabro sur peltaĵ' de bojaro, ĉirkaŭdancas jen filinoj fluge fajre de frat' madjaro ... Sed al kiu kiom gravas pigra, kupra ul' de Colón? |
