Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Ibisojn kultu, kiuj saĝ-okule Atentas pri la ruĝa nila flu'! En Naŭkratis' en temp' antikva vivis Rodopis, belulino el Trakujo, Kiu por mon' vendadis dancon sian Kaj la ridetojn, kisojn de la lipoj, Rigardojn de l' sukcena okulpar'. Kaj ŝi, Rodopis, kultis la ibisojn. Dividis ŝi kun ili sian manĝon, Al ili la frandaĵojn ŝi transdonis, La ricevitajn de la adorantoj, Observis ilin, tiujn birdojn sanktajn, Sur unu krur' starantajn sur la bordo Kun kol' kaj kap' metitaj sub flugilojn, Tiel ke ili en ĉi tia pozo Per sia form' similis homajn korojn. Per amikeco ili la estimon Kompensis. Se eliris el la domo Rodopis, tuj al ŝi kunflugis ili Kaj ŝin ĉirkaŭis kvazaŭ akompane, Agitis la flugilojn, ŝin salutis, Okulojn ŝiajn orajn rigardante. Ibisojn kultu, kiuj saĝ-okule Atentas pri la ruĝa nila flu'! Rodopis, dum ŝin sekvis ili, paŝis Por mergi siajn membrojn, la brilantajn, En banon. Ŝi demetis veston sian, Kaj gardestaris ĉirkaŭ ĝi la birdoj. Ibisojn kultu! – unu jen el ili ŝueton ŝian kaptis per la bek' Kaj alten flugis en aeron bluan Kaj, haste remsvingante la flugilojn, Ĝi naĝis plue, ĝis ĝi malaperis. Rodopis ridis pri la okazaĵo Kaj hejmen iris kun piedo nuda – Dum la ibiso glitis tra l' aero Super palmaroj, super urboj, kampoj, Dezerto flava, super vertoj rokaj, Sin direktante laŭ la ruĝa fluo De la maljuna, malavara Nil'. Ibisojn kultu! Ĝuste juĝon faris En sia multloĝata urb' Memfiso La reĝo Psametiĥ'. Sur tron' sidante En ora vest', li brilis kiel suno, Dum sklavoj priventumis lin zorgeme Per ventumiloj strut- kaj pavoplumaj. Jen el la alt' en lian sinon falis Ŝueto delikata, majstroarta, Donanta elokventan atestaĵon Pri la pied', ĝin kutiminta porti. Per ambaŭ manoj postiljonon tiun La reĝo tenis, suĉis la aromon De l' fora piedet' – kaj sopirplene Rajdistojn li elsendis kun la tasko Elserĉi la mastrinon de l' ŝuet'. Ibisojn kultu! Vidis la rajdistoj, El la pordeg' memfisa elpasante, La sanktan birdon, kiu jam atendis Sur alta palmo, kriĉsalutis ilin Kaj ilin rerigardis ĉe l' ekflugo Kaj signodonis, kien ili celu. Ibisojn kultu! Flugis tiu birdo, Kaj la rajdistoj sekvis gvidon ĝian Kaj rajdis, rajdis laŭ la nila fluo Tra urboj, kampoj, tra dezerto flava, Tra palm-arbaroj kaj trans vertojn rokajn Kaj rajdis, rajdis, ĝis la naŭkratisaj Aperis temploj kaj arbaroj sanktaj Kaj domoj. Nun la sankta bird' anoncis Per ĝoja kriĉ' la celon de l' vojaĝo Kaj haltis ĉe l' dometo, kie loĝis Rodopis kun la ora okulpar'. Ibisojn kultu! La malgranda ŝuo Aliĝis firme al la piedet' Kaj trovis la parulon, kiu servis Al la mastrin' fidele. La rajdistoj Ĝentile ŝin sidigis sur la ĉaron Kaj al Memfis' vojaĝis, la multhoma. La lastan fojon tiam sin eklevis La sanktaj birdoj, svingis la flugilojn, Al ŝi feliĉon dezirante kriĉe; Kaj akompanis ŝin je longa spac'. Beleco ŝia ravis Psametiĥon: Li ligis al la okulpar' sukcena Animon sian. Kaj reĝin' fariĝis Rodopis, la grekino el Trakuj'; Ŝi traktis tre afable la popolon Kaj ĉiujn favoratojn de l' diar'. Kaj oni rememoris la miraklon, Eĉ post ol jam vidviĝis Psametiĥ', Ol apud ŝi en ĉerk' li mem ripozis, Ol mortis ĉiuj, kiuj konis ŝin. Ibisojn kultu, kiuj saĝ-okule. Atentas pri la nuĝa nila flu'! |
