Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Dirante: «Mi vin amas!», ĉu do vi min priridis? Ĉu vi mensogis ankaŭ, povrino ... Kiel gravas? Kaj min kredante trompi, vi nur vin mem perfidis: Vi amon povis havi ... kaj nur pardonon havas! Vin gardu, larĝan, veran — mia am' estis tia. Ne estu via koro jam de bedaŭr' mordita: Kion en vi mi amis, estis l' ebrio mia; Kion en vi mi amis, ne estas forperdita ... Vi estis, eĉ en via epoko la plej rara, Nur instrument' banala sub mia arĉo venka. Kaj mi, kvazaŭ arion en ligna kav' gitara, Kantigis mian revon ĉe via kor' nur venta. Ĉu ĝi sublimis, dolĉis, restos por vi esploro. Mi ĝin al Mond' eldiras sen nome vin proklami: Por tiri el la vano ĝian momentan gloron, Al mi sufiĉis kredi. Al mi sufiĉis ami. |
