Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Abismoj senfundaj de vi min dividas, mi scias, ke estas vi ĉiam tre for, sed, kiel radio post nokt', mi avidas al vi kaj atendas ... Ĉu venos la hor'? — Never more! Dumnokte vekiĝas mi trista kaj sola, por ree vin vidi, ho mia trezor'; kun damnoj, bedaŭroj, anim' senkonsola atendas taglumon ... Ĉu venos aŭror'? — Never more! Per neĝo kovritaj de l' Nigra Mizero, nun miaj ĝardenoj dormetas sen flor', sed tamen mi himnojn, en nokt' sen espero, atendas ... Ĉu iam ekĝojos la kor'? — Never more! |
