Enkomputiligis Don HARLOW

Raŭka rido

de Baldur RAGNARSSON

aperis en Norda Prismo, 56/3, p. 137


Ni kaŝe kuŝis, rest' de l' homa hordo
sub la piedo monstra de l' malamo,
ĉe l'rompo vibris lasta vivokordo.

In fero faŭkis: ĉe mokanta flamo
de mond' murdita nigra nokto sternis
stagnigan ŝtofon sur la sangobanon.

Fantomaj krioj el vakej' alternis
kun tomba grinco de l' atoma ardo,
sarkasme kiu tra la nokt' lanternis.

Ni kuŝis tiel sub la mortstandardo
ĝemante plore en sufok' angora,
dum trans abismon rulis sin rigardo,

kaj "fiat-luxe" lumis stelo fora,
planed' fratina, la diin' Venuso,
juvel' ĉiela, en brilec' de l' oro.

Vidante ĝin el nia Tera kuŝo,
ni ridis raŭke: Kiu ĝia sorto?
Post tio streĉe spasmis nia buŝo,

kaj regis sur la ter' la Morto.