Enkomputiligis Don HARLOW |
Jóhann Jónsson nask. en 1896, studis literaturon kaj belarton en Germanujo kaj neniam revenis al Islando. Mortis pro tuberkulozo en Leipzig 1932. Tiu terura malsano, kiu faris lian maturiĝon senfina batalo kontraŭ la morto, senigis al li la forton necesan por krei grandajn verkojn. Sed liaj malmultaj poemoj atestas neordinaran genion. Sökundur (Sopiro), estas inter la perloj de islandaj poemoj.
Kie la tagoj de l' vivo perdis koloron? La kantoj fluintaj en via sang' de sonĝ' al sonĝo, kie forkaptis ilin veter', ho infano kredinta vin naskita kun la font' eterna de mirindec' en brusto! Kie...? Je tiaj strangaj vortoj de iu voĉ' lokitaj sur vojon nian -- aŭ ŝajne trablovis la stratojn nur vento, resentas ni, de kutimo dormantoj, la vivon en niaj membroj dum iom da tempo. La susuro seneca moliĝas en niaj oreloj. Enuo laŭŝajne vaporas el mens' elĉerpita, jen io vekiĝe spiretas sur niajn palpebrojn movanta nin momenton: kompren-frapita, konscie sobra krias jen animo nia: Kie? Ho kie? Ĉu perdita ne estas perdita? Ne gravas, ĉu polvas pasinton jar' aŭ eterno. Permesu nur dum temp' al mi memoron ĝui, travivaĵ', vokanta voĉ', ho restu! Sed ve, kiu povas vin per manoj teni, sankta trompiĝo! Kiel flugila mov' de ŝveb-anĝeloj en l' okuloj de vekiĝantaj infanoj vi malfirmas al ni, la sklavoj de ĉiutageco... kaj samtempe kun sia apero via mirindo dronas en la ĝojbruo kaj furiozo de l' amaso. Tiam ni daŭrigas nian vojaĝon, ĉiu aparte en sia viv' erarvojanta, ekstera homo; la okuloj kaptitaj kaj la koroj ĝenitaj de kutimo daŭraĉa: mensogi al si mem ĝis la morto. Sed silenton, silenton -- konscienco profunde ja dormas, sed tamen kantetas la tutan tagon en oreloj senripozaj io simila je aŭtuna zumad' en vento, io simila je l' kantad' de nia mortinta patrino el mara murmuro fora ... Kaj seneco-penetrita flustras nia koro mallaŭte en malplenon: Kie? ... Ho kie? |