Enkomputiligis Don HARLOW

Ursa servo

de Reto ROSSETTI

aperis en Norda Prismo, 56/6, p. 250


Klaketu ĉi tie por Latin-3 literaro Klaketu ĉi tie por versio unikoda

Viro, kor-laca
de urba socio
kun kurba envio,
malico kaj tent',
rifuĝis al paca
natura medio:
susura abio
kaj ŝaŭma torent'.

Roka kaverno
por li tre agrablis;
arbitre establis
li domon en ĝi.
Elspiris eterno
el monto kaj humo:
la fonto kaj sumo
de pra-idili'.

Li tie kun peno
terkruston atakis,
arbuston dehakis
dum spica degel'.
En rosa mateno
sponte li viglis,
volonte li striglis
sur lola parcel'.

Dum ŝvebis la vintro
tra la aero,
je l' pala vespero
jen urs' kun subit'!
ĉe l' arda cindro
ĝi varme sin lulis
kaj larme okulis
al la ermit'.

La homo kvietc
bridis timnaŭzon,
li vidis la kaŭzon
de l' ursa dolor':
Jen dorno piede
ŝiris sovaĝe!
Li iris kuraĝe
kaj tiris ĝin for.

La vundo jam putris,
li ĝin do purigis,
per vindo ĝin ligis
kun zorga kompat'.
La urson li nutris
-- do flegis senmanke!
Kaj lekis lin danke
la best-kamarad'.

Restis la urso.
La domon ĝi gardis,
la homo ĝin vartis
por servo en pret'.
En ĉiu ekskurso
ĝi digne kunvagis,
eĉ lignon ĝi stakis
aŭ portis laŭ pet'.

La vir' iutage
(ĉar tedis la cerbo)
dormetis sur herbo.
La urso-amik'
lin gardis bon-age:
se muŝo lin celis,
ĝin puŝe forpelis
per branĉ' de filik'.

Sed jen muŝo brava
residis emfaze,
jen lipe, jen naze ...
Per roko-elŝir'
la urso beltrafa
dispremis ĝin pune --
Sed krevis ĉi-kune
kranio de l' vir'.



Pli ol envio
aŭ pikoj atakaj,
amikoj mens-vakaj
min puŝas al trem'.

Gardu min Dio
kontraŭ amikoj:
pri malamikoj
mi gardos min mem.

Klarigo

strigli: (figure) sarki.