Enkomputiligis Don HARLOW |
Veikko Antero Koskenniemi, finna poeto, profesoro, membro de Akademio de Finnlando, nask. 1885.
Labor' de paco, beno post vi spuras, ajn kie iru sub la tempa rad', hejmforno dank' al via fajr' ekbrulas kaj flagre flamas torĉo de sciad'. Nin vi konsolas, dum dolor' nin ŝiras, por vundoj estas vi forgesa front', vi ĉion, kion la homar' sopiras, per venkaj brakoj portas al estont'. Danĝerojn, noktojn ni kun vi fordigas kaj froston kaj kaoson pelas for, laboron de Kreinto ni daŭrigas kun vi, vi federint' de homa kor'. Vi kunĉenigas la generaciojn, fratigas la popolojn de l' terkrust', vi sola kantas al ni laŭdariojn, post kiam ĉesis spiri nia brust'. Ripetas vian gloron jaraj miloj kaj vian grandon laŭdas la tersfer', plugilojn vi reforĝas el armiloj, riparas vi ruinojn de koler'. Per via nom' vokate la teranoj kuniĝis tra jarcentoj kun elan', kaj ĝis eterno velkis tiuj manoj, kiuj rifuzis kapti vin je man'. Labor' de pac', vi estas, dum ni vivas, bastono kaj okul' por blindaj ni. Sen vi de celo ni erare drivas kaj trovas nian vojon nur kun vi. Ho, kiel stelo, kiu hejmen gvidas maristan ŝipon de trans vasta mar', per firma lum' vi brilas, kaj ni vidas: vi lum' unika estas de l' homar'. Labor' de paco, ho, nin ĉiam benu, konduku al estonta harmoni', permesu, ke ĝis frunta ŝvit' ni penu -- ne li eraras, kiun gvidas vi. Florkronon al altar' por vi ni ligas en ĉiu tag', florkronon de labor'. Malriĉan landon ni por vi templigas kaj mane levas vin ĝis fina glor'. |