Enkomputiligis Don HARLOW |
Jen ie fore ĉe la arbaroj nigraj vilaĝo blanka kliniĝas mute al tero. En ĝi malnovaj, gravamienaj domoj silentas. En unu domo panjeto mia certe zorgplena tutsole sidas ĉe tabl' malnova. Per man' osteca frunton apogas ŝi sulkoplenan -- ombrojn de l' zorgo ĉiam ĝi havas: deinfanaĝo mi tion vidis - Tranoscius (2) jen ĉe ŝi aperas -- la latunbukoj, kiujn praavoj karespoluris, milde briletas en krepusketo -- Lastan folion ŝi nun rigardas, -- tie notitas per peza mano: "Di' donis al ni fileton, kiu ..." -- ĝis la okuloj larme aspergas l' foliojn flavajn ... Sed kvietigos libro malnova, kiu plorigis, patrinjon mian: jen ŝi jam kantas mol-altavoĉe: "Dimanĉa tago finiĝas, laŭdu ..." Krepusko falas pli granda densa l' etan ĉambreton -- -- Kaj pac' sursidas lante, silente la grizan kapon de mia panjo. |