Enkomputiligis Don HARLOW |
La Poemo de Hjalmar estas verkita en Islando kredeble en la 12-a jarcento. Ĝi ne troveblas en la manuskripto de la Edda poemoj, kvankam ĝi forme kaj teme tute apartenas al ili. La herooj Örvar-Oddr kaj Hjalmar la Kuraĝa batalas kontraŭ vikingoj, el kiuj unu aspiris al la reĝidino en Upsalo (Uppsala en Svedujo), la fianĉino de Hjalmar. Ili sukcesas venki la vikingojn, sed Hjalmar ricevas fatalan vundon. Mortante li eldiras la poemon, li pensas pri sia amatino, kiun li neniam revidos, li rememoras ilian lastan renkonton kaj la gajajn tagojn en la hejmo de la patro, kaj finas salutante la korvon kaj la aglon, kiuj alflugas por ŝirmanĝi lian korpon. Tiu ĉi mallonga poemo havas belan elegian tonon kaj elspiras profundan sopiron kaj malĝojon. La traduko konservas la originalan aliteracion komence de akcentsilaboj.
Oddr: Kio al vi, Hjalmar? Haŭto mortpalas, certe febligas vin lezaj vundoj: kasko fenditas kaj dura kiraso; vidas mi vivon vin forlasi. Hjalmar: Dekses vundojn kaj veston taŭzitan mi havas, kaj vidon volvis nigreco; koron enkuris klingo glava, akra rapiro pinte venena. Kvin mi havis kulturkampojn, sed min tedis terlaboroj; nun mi kuŝas kontraŭ morto, vundita glave sur Griz-insulo. Trinkas en halo de l' hejmo patro bieron noblaj eskortuloj; lacigas viglajn virojn drinkado, sed min glavspuroj spasme turmentas. Forlasis min la lume belan, brilevestitan tronulinon. Veriĝos diroj drastaj ŝiaj, ke mi revenos post venko neniam. Forlasis mi allogajn kantojn de junulinoj pro luktoj armilaj; pene rapidis forvelante lastan fojon de amikoj miaj. Movu de mano ruĝan ringon, portu al larma filino de l' reĝo; knedos ŝian koron ĉagreno, ke ne mi venos denove Upsalon. Korvo grake de granda arbo flugas kaj aglo akompanas; al aglo alta mi donas propran predon kaj mian sangon salan. |