Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Kontraŭ vitro nevidata Eta neĝo pilko batas -- Mola nokta papilio Per la kupra kapo gratas. Ĉesu, kompatinda besto! Vi neniam ĝin traboros; Nur difektos la okulojn Kaj vi certe kapdoloros. Malfermante la fenestron, Demetinte la fontplumon, Mi enlasas la anĝelon Kiu flirtas en la lumon. Kvazaŭ duon-blindigite La tineo fluge maŝas, Teksas sur la blanka muro Kaj, per flugilado, draŝas Inter surpaperaj floroj; Kolizias kun malhela, Samaspekta ombruleto Sur plafono ŝajnĉiela. Turniĝante al la lampo, Ĝi krakigas la surfacon De varmega lumigilo, Tute ne sentante lacon. Sed, per frenezega flugo, Bruliginte la antenojn, La malsaĝa best' daŭrigas Siajn ŝanceliĝajn penojn. Tia sensingarda ago, Post sufiĉe da ripeto, Estas certe memmortiga. Haltu! Haltu, anĝeleto! Do mi ĉasas la insekton, Relasinte la skribadon, Klopodante lin allogi En gapantan fingrokradon. Jen la inko, elverŝita, Nigre fluas sur la paĝon, Sed mi kaptas mian gaston En sekuran pugnokaĝon. Zorge mi ĝin metas mole Sur la sojlon de fenestro, Kaj mi tion-ĉi refermas. Nun, denove studejestro, Kun kontento mi rigardas Kiel, de la trabo randa, Griziĝante per vibrado, Ĉiam pli kaj pli malgranda, La tineo, ekfluginta Animeto de neĝero, Brilas en la lumradio -- Ĝis subita malapero En la buŝon dentoplenan De vesperto de vespero Kiu, preterkirliĝante, Serĉas manĝon el aero. Kvankam la fluganta muso Prenis mian papilion, Mi bedaŭras ĝin neniom, Ĉar mi faris mian ĉion. Mi, sufiĉe grandanime, Amas ĉiun bestan fraton. Supozeble la vesperto Jes, nuligis la malsaton. |
