Enkomputiligis Don HARLOW
|
|
Enkomputiligis Don HARLOW |
|
Venas Duko, Viola (vestita kiel junulo nomita Cesario), Kurio kaj aliaj Donu muzikon. Bonan tagon, homoj. Nu, Cesario, tiu kant' malnova, Kiun hieraŭ nokte ni aŭskultis: Ŝajnis, ke ĝi mildigis mian ardon, Pli ol la artifikaj melodioj De l' nuna tempo hasta kaj trovigla: Mi petas, unu strofon. Tiu ne ĉeestas, moŝto, kiu devus kanti ĝin. Kiu estis tiu? La pajaco Feste, moŝto; spritulo, kiu la patron de Olivia multe plezurigis. Li estas ie en la domo. Trovu lin, kaj dume ludigu la melodion. Ĉi tien, knabo: se vi amos foje, Dum la dolora ĝoj' memoru min — Ĉiuj amantoj estas kiel mi, Kun emocioj nerve malstabilaj Krom pri l' konstanta bildo de l' amata. Kiel ĉi melodio al vi plaĉas ? Ĝi vekas eĥon ĉe la trono mem De l'amo. Majstre vi parolas; kvankam Vi estas juna, certe jam l' okuloj Ampetis arde je vizaĝ' amata: Ne vere, knabo? Iom, mi vin petas. Kia virino? Ŝi similas vin. Do ne valoras. Kiom aĝa, nome? Samaĝa kiel vi, sinjoro. Ĉielo! tro maljuna: la virino Nuptu kun pliaĝulo; ŝi alkreskas, En l'edza koro pesas ĉiam same — Ĉar, knabo, malgraŭ nia memlaŭdado, Ni amas malpli firme kaj konstante, Pli kapriceme, baldaŭ kadukiĝe, Ol la virinoj. Konsentite, moŝto. Do amu vi pli junan ol vi mem, Aŭ via am' ne tenos sin streĉita; Virino estas kiel rozoflor' — Post malfermiĝo, tuj ŝi velkas for. Ja vere; kia malfeliĉa sorto: Perfektiĝinte, velki tuj en morto. Homo, la kanton de hieraŭ nokte! Aŭskultu, Cesario, ĝi malnovas; La ŝpinistinoj en sunlum' kutime, Kaj la fraŭlinaj teksistinoj ankaŭ, Ĝin kantas — ĝi ja estas simpla vero, Kaj traktas pri la am' senartifika, Kiel la maljuneco. Ĉu preta, sinjoro? Jes; mi petas, kantu. Jen por via peno. Senpene, sinjoro; kanti min plezurigas, sinjoro. Do mi pagos vian plezuron. Vere, sinjoro, plezuron oni devas pagi, pli aŭ malpli frue. Permesu, ke mi forlasu vin. Gardu vin la dio melankolia, kaj la tajloro faru al vi veston el muara silkaĵo, ĉar via menso estas opalo mem! Homojn tiel fiksanimajn mi surmarigus, ke il: okupiĝu pri ĉio, kaj celu ĉien, ĉar tiamaniere oni faras el nenio sukcesplenan vojaĝon. Adiaŭ. L' aliaj for. Iru al tiu plejkruelulino — Diru, ke mia am' elstare nobla Ne taksas alte terenegojn kotajn, Ke l' posedaĵojn sortodonacitajn Estimas mi leĝere kiel sorto: Mian animon logas la miraklo Kaj gem' per kiu vestas ŝin naturo. Sed se ŝi vin ne povas ami, sinjoro? Tion mi ne akceptas. Se iu sinjorin' — ĉar povas esti — Tiom por via am' sopiras, kiom Por Olivia vi, kaj vi ne povas Ŝin ami, ĉu ŝi ne akceptu tion? Neniuj flankoj de virin' eltenus Pasiajn batojn, kiajn amo donas A1 mia kor' — neniu kor' virina Sufiĉe grandas por elteni tiom. Ilia am' nomiĝas apetito, Ĝin naskas ne l' hepato, sed palato, Kiu travivas saton, troon, naŭzon; Sed mia am' malsatas kiel maro, Kaj tiom digestivas; ne komparu La amon de virin' por mi, kun mia Por Olivia. Nu, mi tamen scias ... Kion vi scias? Tro bone, kiom la virin' pasias! Ili fidelas same kiel ni. Filin' de mia patro amis viron, Kiel mi eble, se virin' mi estus, Amus vin, moŝto. Ŝia historio? Kaŝemo, kiel vermo en burĝono, La rozan vangon manĝis — ŝi forvelkis, Kaj, en melankolio verda-flava, Kiel Pacienc' sur monumento sidis, Triste rideta. Ĉu ne am' mirinda? Ni viroj diras, ĵuras pli, sed vere Proklamas pli ol volas — ĉar ni ĵuras Gigante, sed en amo etstaturas. Pro amo ĉu fratino via mortis ? Ĉiuj filinoj estas mi de l' patro, Kaj ĉiuj fratoj — tamen mi ne scias. Ĉu al la damo iri? Ĉi gemon donu-diru al la damo: Ne cedos rifuzite mia amo. |
