Plitvice de Marko DEKIĈ-BODOLJAŜ
Aŭroro de Lajoŝ ŜKRAPIĈ
Pejzaĝo de Vladimir VIDRIĈ
Kaskado de Dobriŝa CESARIĈ
Fruktarbo post pluvo de Dobriŝa CESARIĈ
Suna mateno de Ĝuro SUDETA
Fiŝoj de Ivan Goran KOVAĈIĈ
Poploj de Jure KŜTELAN
La Flava Lilio de Viŝnja STRAHULJAK
La Maro de Josip PUPAĈIĈ
|
En kaduka larĝa barko Kun lante mova flosisto Arbarajn foliojn lulas. Junia sunradio ardas Interplektiĝas kaj foras Dum falĉa herbaĵo puras. Lago kviete ondetas Meze de brilantaj gutoj Salte batas remlatoj Plumpaj kaj pezaj ŝpatoj, Ŝaŭmante kaj kuraĝ, Surdige, orelŝire Torentas akvofaloj. |
|
Kiel bird' ekflaras Ke tagon nokt' rivelas? Merl' kaj najtingalo Per kant' dormon pelas. De kanto ebriaj La aŭroron salutas, Kokerikas idilia Kok' el kort' apuda. Al labor' invitas Nin matensonorilo, Kie ajn mi estas Enmensas domicilo. La herbo sin lavas En roso arĝenta, En fibrojn sin savas De la serpo denta. Nebul' en somero Super kampo vastas, Vekiĝas la tero Jen, la tago hastas. Aŭroro: kiel sorto, Ĉiutaga donac' juna, En espero ĝis la morto Kaj vivo ĝisnuna. Dum noktoj sendormaj Vian venon mi atendas; Ĉeas tim' kaj pek' enormaj Kiam vi al mi descendas. |
|
En herbo flavetas floroj Kaj zumas la oraj abeloj, Malantaŭ la ombraj arboj Blankas la grandaj nubaj heloj. Kaj bluas la alta ĉielo En kiu hirundoj soras- Sub monteto el ruĝaj tegmentoj La sonoril' tagmeza sonas. Malantaŭ la ruĝaj tegmentoj Ora sin kamp' etendas- Ondetas ĝi trankvile, kviete- Laŭvice l'montetojn ascendas. |
|
Fluas kaj fluas, kaskad' faldluas; Ĉu al ĝi mia guteto influas? Jen, ĉielarko en akvo ekestas, Bunto milmila brilas, tremetas. Ke kaskad' ĉi revon povu reflekti, Eĉ mia gut' helpas ĝian brilon plekti. |
|
Jen fruktarbeto post la pluvo plenas je gutoj kvazaŭ^post diluvo kaj briletadas, lume ekradias mirinda lukso de la arbo krias. Sed se nur ete kaŝiĝas la suno tuj ĉesas bunta miraklo de la nuno. Ĝi estas ree tute sen farbo simpla kaj eta, povra arbo. |
|
Donu al mi, Sinjoro, glason da matena roso, la belecon de floroj, sur kiuj ĝi brilante fluas; mi volas komuniiĝi, mi volas esti pura de ĉiu interna makulo, kaj ekĝojkrii kvazaŭ najtingalo en mateniĝo blua sin levanta al la altaĵo kie ĝi kantas triumfon, ankaŭ honoron kaj gloron por la savo de ĉiu estaĵo kiu al Sinjoro fidas. |
|
Kiu helajn skvamojn forĝis, Kaj vicigis or-kolorojn, Kaj elŝpinis silk-naĝilojn! Kiu fiŝojn mutaj faris? Kaj sen ĉes' silentas ili. Helaj tie kaj malpezaj. Ĉu el nuboj fiŝoj falis? Ĉu formiĝis el ŝtonaĵo? Ĉu el river-or' estiĝis? Ne! El la ĉielo falis Nokte steloj el la alto En riveron, kaj viviĝis: Tial, jen, arĝentas ili, Oroplenaj, silkfadenaj Tial, do, senvoĉas ili. |
|
(laŭ lerneja skribtasko) En mia vilaĝo multas la poploj. Ili kreskas apud riveretoj kaj riveroj en la akvo ili kurbiĝas angile. Mia vilaĝo belas, ĉar la poploj multas. La poploj altas ĝis la ĉielo. Min la panjo vokas, min la panjo amas: Poplo, jen al vi da akvo. Poplo mia. Plej multaj la poploj en mia vilaĝo, en ili birdaj nestoj belas, en ili implikiĝas nuboj kaj steloj tra ili velas. |
|
Sub mia fenestro mortadas la flava lilio Agonie sonĝas la nevidebla luno, la steloj en branĉaroj kaj en bluaj foroj lungepintaj pinoj. En ĝia florkaliko ardaj' estingiĝas. Pokalo da larmoj disverŝiĝis ĉirkaŭ seka susuro de paliĝintaj trunketoj. Flustro estas sur la herbo. Ĝi mortos ĉe la tagiĝo kiam la senrevenaj vojon blankaj fariĝos. |
|
Kaj mi rigardas maron grimpantan al mi Kaj mi aŭskultas ĝin bonan matenon ĝi diras Kaj g min aŭskultas mi flustras al ĝi ho bonan matenon maro mallaŭte mi diras kaj ree pli malllaŭte mi la saluton ripetas kaj la maro aŭskultas aŭskultas kaj ridas kaj silentas kaj ridas kaj grimpas kaj mi rigardas la maron mi rigardas maron oron kaj mi rigardas la maron grimpantan al mi kaj bonan matenon mi diras maro oro kaj bonan matenon maro la maro diras kaj brakumas min la maro ĉirkaŭ la kolo kaj la maro sur la bordo promontara kaj ridas ridas al la maro |
Sendu demandojn kaj proponojn al
Don Harlow <donh@donh.best.vwh.net>