Enkomputiligis Don HARLOW
|
Tulipo, damo pimpa, en kostumo Verda kaj ruĝa, vi por amindumo Galanta logas, sed mi vin adorus, Se havus vi animon el parfumo. Falis Bastille, la servut-simbolo! Sur la ruinoj dancas la popolo. De tiam jar' al jaro eĥas veke La vokon de l' triumfa Karmanjolo. Ej, leontod', ludilo flok-disŝuta, Vi estas konkeranto liliputa! La tutan kampon volas vi avide Invadi per taĉmento paraŝuta. Plumb-nubo al soifa ter', kredence, Grandgute plaŭdan pluvon verŝas dense. Ĝin fulmoj urĝas: "haste, he! Atendas La ĉielarko jam senpacience!" De varmo ŝvitas frunt', anhelas brusto: Ardegas la bakforno de Aŭgusto. La suno, la sukeraĵisto sorĉa, Bakas frandaĵojn de aroma gusto. Kun tremo trista kaj langvore mola Sur akvon klinas sin branĉar tremola, Kaj zumas al kompata rivereto Lamenton en minora mi bemola. Vespere, el la flortapiŝo beda, Alfluas tajde la parfum' rezeda, Acerbe-dolĉa, lula, sorĉe loga, Langvora, peza, prema, jam obseda. "Se stelo falas, iun glutas tombo." Tra l' nokto de Aŭgusto en la pompo De grandioza artfajraĵo sparkas La steloj defalantaj. Hekatombo! En nokto min albrilas dum kamp-iro La fee glimaj lumoj de lampiro. Pigmeoj eble en la herb' kongresas Ĉe etaj torĉoj, flustras en konspiro. Parfumdeliroj de mortantaj floroj, Lastvibre voluptemaj velklangvoroj, Kaj varma aromo de ĵusmelka lakto Tra l' nokt' alfluas nun en fojnodoroj. Kukolo, birdo de aŭgura voko! Kiom da jaroj havas vi en stoko Por mi, nu nombru! 1, 2, 3... 5... sep... 10... 15... 20... Dankon pro l' mensogo! Septembro, granda majstro de la farboj, La monotonan verdon de la arboj Transpentras flava, ruĝa, ore-bruna. La vento gloras ĝin per zumaj harpoj. Ne estas tiel granda sensacio, Tamen per elektruma emocio Min trafas la mesaĝ' parfum-portata: "La duan fojon floras akacio!" Somer', patrino riĉa, iĝis predo De mort' velkiga. Kaj ni, ĉe l' bankedo Funebra, plezuregas pri la fruktoj, Kiel senkoraj idoj pri heredo. Jam kie estas la printempaj triloj De merlo-flutoj kaj fringel-fajfiloj? Melankolie al la Maj-muziko Nun eĥas la septembra ĥor' de griloj. Dum gaje sonas kantoj vinrikoltaj, En la aero la aŭtunheroldaj Filandroj flirtas, grizaj fein-haroj. ho ve! jam la feinoj iĝis oldaj. Kurante tra la kamp' en histerio Sekeletajn brakojn svingas cikorio. Kion perditan serĉas ŝi freneze? Ho ne demandu! Trista historio. El nubo morna kiel la noktombro Aspergas nin per splena pluv' Oktobro. Mediti vokas ĉambro. Sed en keloj Jam bolas most', por savi nin de sobro. Sunbrilo ree, kvazaŭ por almozo! Kiel virino en lasciva pozo Sopire la Natur' ankoraŭ laste Ekardas en panik' de pordoŝloso. Formigre gruoj tranĉas la aeron Kaj krias: "Venu kun ni en someron!" Mi adiaŭe levas miajn brakojn, formante, kiel ili, V-literon. Purigas la Aŭtuno en vestiblo, Foliojn rastas kun moroza siblo; La paĝojn de valora, granda, kara, De ŝiaj buboj disŝirita libro. Kovrinte sian velkon per la tuloj De prujno, ŝi ridetas al vaguloj, Siajn acerbajn kisojn proponante Per la koketa blu' de cent okuloj. La laman lumon trenas tra la valo La kripla suno de fantoma palo. Arb' nuda tremas en la tranĉa vento, Sopiras je la ŝirm' de blanka ŝalo. Ho trista tag' de kolektitaj ĝemoj! La homoj, por sin savi de korpremoj, Hororon hidan de la tomboj kovras Per la acerba pomp' de krizantemoj. Amas' ribela sturmas por la gloro Triumfa de Libero kaj Laboro. Fendante la obskuron de jarmiloj Per ruĝaj salvoj fajras la Aŭroro. Adventaj ventoj frido-spire siblas,,br> La ploraj nuboj plumban pluvon kribras, La mondo mornas en melankolio, La meĉo de l' esper' apenaŭ vibras. Hirundoj nin forlasis sen skrupulo. Vi, pasereto, restis fidelulo. En frosto vi malsate ĉirkaŭsaltas Ĉevalon, ĝin petante pri manĝbulo. Super la kampoj de dezerta vak' Kornikoj flugas en funebra jak'. "Oj! kio finas ĉion belan, bonan!" Suspiras mi. Respondas ili: "Krak'!" Nenio estas, vere, pli dolora, Ol rememori pri feliĉo fora En la mizer': pri Majo en Novembro Senflora, senbirdkanta, senkolora. Maljuna av', li portas, neĝo-ŝuta, Kovrilon blankan al la branĉo nuda, Al la infanoj sledon, glitumilojn Kaj neĝopilkojn por batalo luda. Hej, blankbarbul', vi iĝis jam moroza! Vi vipas nin per vento furioza. Jen, tamen -- floroj, sur knabinvizaĝo, Kiun la freŝa frosto pinĉis roza. Nik-Nikolao, kun la barbo avo, Vi donas el tronistro riĉenhava El vergoj vipon al la knab' malica, Abundan bonon al la bubo brava. naskiĝis en ĉi tiu tag' la koro Sopira venki en decida horo: La kuracisto de l' homaro muta, Kaj en la blinda mond' okuldoktoro. Neĝas, neĝegas, preskaŭ dronas domoj. La frostajn flokojn kirlas vento-gnomoj Kaj krias moke: "Hejho! Ne kuradu Zigzage tiom, sidu hejme, homoj!" Kiel de spir' de morto, tremas membro. Sternita la tombtolo de Decembro. "Eĉ sub la neĝo oni povas verdi" -- Admonas la abio, pino, cembro. Nun ĉiun domon faras fe-palaco Plezur' de dono-preno de donaco. De du jarmiloj unu nokto jare Estas la via, Paco, Paco, Paco! La jar' maljuna, morna muzikestro, Neĝŝtormojn blekis per la blovorkestro, Sed gaje, kun tintila ĉap' surkape, Li mortas nun, en nokto de Silvestro. |
|
Feliĉan Novan Jaron! Jar' feliĉa, Demandas mi kun timo superstiĉa, Ĝis kiam, diru do, simile al vi, Mi povos morti, ĉiam reviviĝa? |
